Blogowa kostucha odwiedziła nas po raz drugi. Stanęła w drzwiach i grobowym milczeniem przekazała, że albo coś napiszemy, albo kabel do sieci potraktuje kosą ostrzoną na potrzeby leciwej sąsiadki spod trójki. I tak oto jest! Jedyny taki powrót w blogosferze! Czekali cały rok, żeby zebrać...
Akurat głosiliśmy nad wyraz dobrą nowinę Hiszpanom o tym, jak w Iranie dajemy sprzedawcom portfel a oni sami sobie wyciągają należną kwotę, i że ani przez moment nie mieliśmy wątpliwości jak bardzo uczciwi wobec nas są miejscowi, kiedy dotarliśmy do Isfahan. Tam zaczęły się dziać cuda...
Brak odpowiedniego sprzętu, kondycji, strach przed nieznanym? Jeśli to powstrzymuje Cię przed ruszeniem w rowerową podróż, przeczytaj ten wpis!
Do Iranu jechaliśmy pełni obaw. Nie o terrorystów, ani radykałów. Baliśmy się miejscowej gościnności. A co jeśli zbyt wiele atencji nas przytłacza i będziemy zmuszeni od niej uciekać? Czy nie wywołamy trzeciej wojny światowej? Naprawdę się baliśmy. Niepotrzebnie.
Na półtora roku zamieniliśmy etat w biurze na życie w podróży. Z plecakiem i namiotem przemierzyliśmy Azję aż na kraniec świata w Nowej Zelandii. W drodze powrotnej już na rowerze przejechaliśmy z Chin do Gruzji zostawiając pod kołami między innymi szlaki Pamiru. Blog to nie tylko wirtualna szuflada wspomnień, będziemy tu dalej dzielić się przemyśleniami o świecie, często z przymrużeniem oka, bo tak jak w podróżowaniu, tak i w pisaniu o podróżach dystans ma znaczenie.
